Νίκος Μπουντούρης, η επιστροφή στις ρίζες!
Αρχικά επέστρεψε για ν’ αναλάβει να στήσει ουσιαστικά από την αρχή την ακαδημία του Ολυμπιακού Βόλου, τελικά ανέλαβε προπονητής και στην ομάδα Ανδρών. Ο Νίκος Μπουντούρης επέστρεψε στη γενέτειρά του και στην ομάδα απ’ όπου έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα, αυτή τη φορά για να προσφέρει με την εμπειρία και τις γνώσεις του στα νέα παιδιά.
Όπως τονίζει “Η δουλειά σε βάθος χρόνου, με υπομονή, μπορεί να φέρει αποτελέσματα που ούτε τα γεμάτα πορτοφόλια δεν φέρνουν…”
«2-3 πράγματα συνέβαλαν στην επιστροφή μου στον Βόλο, αν και πάντα με εξίταρε το ενδεχόμενο να γυρίσω και να βοηθήσω την ομάδα που ξεκίνησα, μεγάλωσα και σε συνδυασμό με τους Αντώνη Μυριτζή και Λάμπρο Πρέκα, με τους οποίους έχω συνεργαστεί ξανά και ο πρώτος ήταν και προπονητής μου» θα μας πει αρχικά ο Νίκος Μπουντούρης για την επιστροφή του στις… ρίζες!
Επέστρεψες λοιπόν και τελικά; Βρήκες αυτά που περίμενες, είτε θετικά ή αρνητικά;
«Ξέρω τις δυσκολίες της δουλειάς στον χώρο και βρήκα σχεδόν αυτό που περίμενα, με καλύτερη καθημερινότητα στον Βόλο, που είναι μία πανέμορφη πόλη, σε σχέση με την καθημερινότητα της Αθήνας. Σε σχέση με τη δουλειά, ήξερα ότι υπάρχει μία δυσκολία. Χωρίς να θέλω να αδικήσω κάποια κατάσταση, ουσιαστικά τα προηγούμενα χρόνια υπολειτουργούσε στην ακαδημία, με πολύ λίγα παιδιά. Μπήκα στη διαδικασία, και ξέροντας ότι ο Ολυμπιακός Βόλου μπαίνει ξανά στον χάρτη, με κάποια δεδομένα. Έπρεπε να διεκδικήσουμε χώρους και γήπεδα και με βάση την εμπιστοσύνη των γονέων και των παιδιών. Πάντα υπάρχει αυτή η αγωνία, και είμαστε σε ένα πλαίσιο όπως όλες οι ομάδες του Βόλου».
Σε έχουμε ακούσει πάντως να στηρίζεις ένα πανθεσσαλικό… μοντέλο, συγκέντρωση δηλαδή ταλέντων της ευρύτερης περιοχής σε μία ομάδα που θα μπορέσει σε βάθος χρόνου να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω. Όμως όλοι περίμεναν πάντα τον ισχυρό χρηματοδότη. Γιατί αυτό;
«Γιατί ως λαός δεν φημιζόμαστε για την υπομονή μας και την οργάνωση. Αυτό χρειάζεται χρόνο και δεν μπορεί να γίνει από τη μία μέρα στην άλλη. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να ξεκινήσει από τη βάση μία τέτοια προσπάθεια, να φτιάξεις μία νοοτροπία και έναν χαρακτήρα, και σιγά σιγά ανεβαίνοντας αυτά τα παιδιά, τρίτης και τετάρτης δημοτικού-εγώ ο ίδιος προπονώ παιδιά νηπιαγωγείου- και έχοντας κάνει κάτι τέτοιο, βλέπεις παιδιά να μπορούν να σταθούν σε εθνικές κατηγορίες. Αυτό μπορεί να γίνει και στον Βόλο. Το έκανα σε μία γειτονιά, στα Βριλήσσια, όπου τα παιδιά ήταν καθαρά γειτονιάς και φτάσανε 2α-3η Λυκείου και θα μπορούσαν να σταθούν σε Β’ και Γ’ Εθνική. Οπότε θα υπήρχε η μαγιά κι εκεί αν προσθέσεις έναν παίκτη από άλλη πόλη ή και έναν ξένο σε μία μεγαλύτερη κατηγορία, μπορείς να κάνεις αυτό που λέμε».
Βλέπουμε όμως ότι δεν μένεις μόνο στην ακαδημία και στην ομάδα Ανδρών, αλλά ετοιμάζεστε να συστήσετε και ομάδα για παιδιά-ΑμεΑ… Special team την αποκαλείτε.
«Έχω δουλέψει στην Αθήνα με τέτοια ομάδα την οποία λειτουργούσαμε προπονητικά μία φορά την εβδομάδα. Ήταν από τα πιο σημαντικά και ουσιαστικά πράγματα που έχω κάνει στον χώρο του μπάσκετ. Είδα ότι μέσα από το μπάσκετ μπορείς να δώσεις διέξοδο σε παιδιά και οικογένειες που ψάχνουν τη χαρά μέσα από τον Αθλητισμό. Το μπάσκετ ενδείκνυται για παιδιά με ειδικές ανάγκες».
Είναι εύκολο, δύσκολο να κάνεις μία τέτοια προσπάθεια;
«Δεν είναι δύσκολο, διάθεση χρειάζεται και σκέψη. Στους περισσότερους που ασχολούμαστε με τον Αθλητισμό και Πρωταθλητισμό, δεν πάει το μυαλό μας εκεί. Όμως εφόσον είμαστε μέλη της κοινωνίας, πρέπει να σκεφτόμαστε όλη την κοινωνία και ένας σύλλογος οφείλει να καλύπτει και αυτό το κομμάτι. Θέλει λίγο συντονισμό και επαφές».
Πως είναι ο προπονητής να έχει παίκτες τους γιους του;
«Είναι φοβερή πολυτέλεια να έχεις τα παιδιά σου στον χώρο εργασίας και να είσαι κοντά τους. Είμαστε εκπαιδευμένοι και οι τρεις, στο να κρατάμε τη σχέση μας όπως πρέπει, και σε σχέση με την ομάδα. Η λύση δίνεται μέσα από μία καλή σκέψη, οργάνωση και σεβασμό προς όλους. Δεν έχει τεθεί θέμα ποτέ ούτε από τους ίδιους, ούτε από τους συμπαίκτες τους, ούτε η σχέση μας έχει κλονιστεί γιατί είμαι ο προπονητής τους. Είμαι το ίδιο αυστηρός και το ίδιο φιλικός όπως με κάθε παιδί. Δεν θα κάνω τίποτε περισσότερο ή λιγότερο για τα παιδιά όλων και για τα δικά μου».
Για τους γονείς, έχουν ειπωθεί πάρα πολλά, ακόμη και ότι κάνουν κακό στα παιδιά τους στην αθλητική διαδικασία.
«Αρκετοί συνάδελφοι προπονητές λένε ότι δεν θέλουν τους γονείς στην προπόνηση. Εγώ διαφωνώ κάθετα. Εγώ θέλω τους γονείς στην κερκίδα για να εκπαιδεύονται μαζί με τα παιδιά τους, να βλέπουνε ως μέλη της ομάδας πώς αντιδρά το παιδί, τι αντιλαμβάνεται, τι του λέω, και να στηρίζουν το έργο μου.
Έχω παρατηρήσει ότι αν ο προπονητής μπορεί να το κάνει αυτό και αν οι γονείς κάθονται στην προπόνηση, μπορεί να τους εκπαιδεύσει και σε συμπεριφορές και με ομιλίες.
Οπότε όταν τα παιδιά είναι 4η-5η Δημοτικού, και αυτά και οι γονείς είναι εκπαιδευμένοι! Όταν θα έρθει μία επιτυχία και μία διάκριση για το παιδί, εκεί οι γονείς θα ξέρουν και δεν θα τρελαθούν π.χ. νομίζοντας ότι συμβαίνει κάτι συνταρακτικό».
Αυτό μείωσε ή εξάλειψε τελείως πιθανά προβλήματα στις σχέσεις με τους γονείς;
«Στην περίοδο της πανδημίας, που δεν είχα κοντά μου τους γονείς, ένιωθα ότι έχανα την επαφή μαζί τους και προκύψανε προβλήματα συμπεριφοράς, όντας μακριά 1,5 χρόνο. Εγώ τους θέλω πολύ κοντά και είμαι υπέρ της ενημέρωσης. Ο κάθε φορέας, ακόμη και με ομιλίες ή σεμινάρια, θα πρέπει να εκπαιδεύει τους γονείς. Ας ρωτήσουμε και τους γονείς πετυχημένων αθλητών, όπως τη μητέρα του Γιάννη Αντετοκούνμπο, πώς του έμαθε κάποια πράγματα για να έχει τόσο καλό χαρακτήρα και νοοτροπία. Οι γονείς του ήταν οι… προπονητές του Γιάννη! Ας δούμε το πετυχημένο μοντέλο και ας το αντιγράψουμε».
Πηγή: https://www.basket.gr
